Zware metalen "Anam Cara" review. 80/100
https://zwaremetalen.com/albumrecensies/garden-of-souls-anam-cara
Noud Smeets is de man achter het hier te bespreken Garden Of Souls, een progressieve band van Nederlandse bodem. De gitarist, afkomstig uit het Limburgse Heerlen, heeft volgens de metalen archieven een verleden in de bands Edge of Anger, Edge of Serenity, Lions Pride, Masquerade, Morgan le Fay, New Breed en Project Masquerade. Voor het debuutalbum van zijn eigen project, Anam Cara, kreeg hij onder andere bijval van gasten Atma Anur (Jason Becker, Tony Macalpine, Ritchie Kotzen), Alex Rudinger (Conquering Dystopia, The Haarp Machine, The Faceless), Rich Grey (Annihilator) en Barend Courbois (MSG, Blind Guardian).
Anam Cara is een Keltische verwijzing naar een zielsverwant ofwel “soulmate”. Het album zelf mag je als een introspectieve reis beschouwen. Een persoonlijke en eerlijke reis van de bezieler welteverstaan. Zo gaat elk van de elf nummer wel over verraad, desillusie, verlies en moeilijkheden als het gaat om menselijke relaties. Dit album dient dan ook vooral als een catharsis. Persoonlijk vind ik dat één van de mooiste redenen om muziek te maken, zo’n innerlijke reiniging, waarna een persoon weer verder kan met het leven. De ene mens doet dat door muziek te schrijven, de andere vooral door muziek te luisteren en/of teksten te schrijven over van alles en nog wat.
Wanneer ik zo eens naar dit album luister dan hoor ik ook wel veel van het conceptuele gegeven terug. Een worsteling, drama en gevoel van onmacht, het passeert allemaal de revue. Zoals verwacht zit wat we te horen krijgen in een progressief omhulsel en is de muziek ook rondom de gitaarriffs, melodieën en solo’s opgebouwd. Dat is geen verrassing lijkt mij zo. Het overgrote deel van de nummers is instrumentaal, waarbij ik Masterplan zeker één van de sterkste composities vind. Al doet het lange The Silence Is Talking er niet veel voor onder hoor! Instrumentale krachtpatserij op de gitaar, waarbij melodie, maar ook voldoende hooks en variaties steeds meer van u bezit nemen, naarmate de plaat vordert. Daarnaast ben ik erg te spreken over het bliksemsnelle drumwerk tijdens Synchronic Mindless dat de plaat met een rotvaart op gang brengt.
Daarentegen is het niet zo dat ik dit plaatwerk dagdagelijks zal gaan beluisteren, maar dat hoeft natuurlijk ook helemaal niet. Het is een slimme keuze om tijdens het hier toegevoegde nummer In Disguise wel wat zang te laten horen, al was het maar ter afwisseling. Ik mis de vocalen overigens niet op de rest van het album, maar dat zal niet voor iedereen gelden, zo is mijn vermoeden. Toch is de muzikale reis op Anam Cara boeiend genoeg voor herhaaldelijke luisterbeurten. En wanneer u echt een uitgesproken liefhebber bent van al dit soort progressieve gitaaruitspattingen, dan kunt u bij de door mij gegeven score gerust nog vijf of tien punten optellen.
Score:
80/100
Google translate
Noud Smeets is the man behind Garden Of Souls, a progressive band from the Netherlands, discussed here. According to the metal archives, the guitarist, who comes from Heerlen in Limburg, has a past in the bands Edge of Anger, Edge of Serenity, Lions Pride, Masquerade, Morgan le Fay, New Breed and Project Masquerade. For the debut album of his own project, Anam Cara, he received support from guests Atma Anur (Jason Becker, Tony Macalpine, Ritchie Kotzen), Alex Rudinger (Conquering Dystopia, The Haarp Machine, The Faceless), Rich Gray (Annihilator), among others. and Barend Courbois (MSG, Blind Guardian).
Anam Cara is a Celtic reference to a soul mate. You can consider the album itself as an introspective journey. A personal and honest journey of the inspiration, that is. Each of the eleven songs is about betrayal, disillusionment, loss and difficulties when it comes to human relationships. This album mainly serves as a catharsis. Personally, I think that is one of the best reasons to make music, such an inner cleansing, after which a person can get on with life. Some people do this by writing music, others mainly by listening to music and/or writing lyrics about anything and everything.
When I listen to this album, I also hear a lot of the conceptual aspects. A struggle, drama and feeling of powerlessness, it is all discussed. As expected, what we hear is in a progressive shell and the music is also built around the guitar riffs, melodies and solos. That's no surprise, I think. The vast majority of the songs are instrumental, and I think Masterplan is certainly one of the strongest compositions. Although the long The Silence Is Talking is not far behind! Instrumental powerhouse on the guitar, where melody, but also sufficient hooks and variations increasingly take over you as the album progresses. In addition, I am very pleased with the lightning-fast drumming during Synchronic Mindless, which gets the album off to a flying start. On the other hand, it is not the case that I will listen to this album every day, but that is of course not necessary at all. It is a smart choice to include some vocals during the song In Disguise added here, if only for a change. I don't miss the vocals on the rest of the album, but I suspect that won't apply to everyone. Still, the musical journey on Anam Cara is engrossing enough for repeat listens. And if you are really a fan of all these kinds of progressive guitar excesses, you can safely add five or ten points to the score I gave.